تدوین مدل بهینه ‏سازی فازی برای بهره برداری تلفیقی از آب سطحی و آب زیرزمینی (مطالعۀ موردی: دشت آستانه-کوچصفهان)

در تحقیق حاضر، مدل بهینه‏سازی تماماً فازی با درنظرگرفتن عدم قطعیت‏ها برای برداشت تلفیقی آب سطحی و زیرزمینی برای تأمین نیاز کشاورزی ارائه شده است. تراز آب زیرزمینی دشت آستانه-کوچصفهان با نرم‌افزار GMS شبیه‏سازی و نتایج آن به‌صورت روابط رگرسیونی افت – برداشت به‌عنوان قید مدل بهینه‏سازی استفاده شد. در ادامه، مدل بهینه‏سازی فازی به دو روش کومار و جایالاکیشمی ابتدا به حالت صریح تبدیل شده و با نرم‏افزار GAMS اجرا شد. نتایج بیشترین افت را در هر دو روش 25/1 متر در ماه فروردین برای ناحیۀ راست کانال سنگر و برای ناحیۀ چپ آن 25/1 متر در ماه مرداد نشان داد. بیشترین کمبود در روش کومار، در ناحیۀ چپ سنگر مربوط به سال 1381 بود که 82/59 درصد از نیازها تأمین شد، در حالی که در ناحیۀ راست 76/56 درصد از نیازها در سال 1393 تأمین شد. در روش جایالاکیشمی در بدترین شرایط، بیشترین کمبود در سال 1377 و 1393 بود که 5/66 و 96/60 درصد از نیازها به‌ترتیب برای ناحیۀ چپ و راست سنگر تأمین شد و نیز در روش کومار، در شرایط بیشترین کمبود مجموع چپ و راست سنگر در سال 1377، تأمین نیازها معادل حدود 9/65 درصد بود. در حالی که، در روش جایالاکیشمی این مقدار 5/66 درصد در سال 1377 بوده و در وضع موجود این درصد تأمین در بدترین شرایط 54 درصد است. مدل بهینه‏سازی فازی ارائه‌شده با درنظرگرفتن عدم قطعیت‏ها نسبت به مدل‏های کلاسیک برتری دارد و می‏تواند برای مدیریت تلفیقی تأمین آب کشاورزی به کار رود.